Als je hier woont, dan wordt je veelvuldig geconfronteerd met de harde werkelijkheid waaronder veel mensen moeten leven. Mensen die elke dag moeten vechten om te overleven. Dan besef je ook elke keer weer hoe ongelofelijk rijk je bent als je drie keer per dag te eten hebt en een dak boven je hoofd hebt met een goed bed.
Afgelopen week kwam ik Carmen tegen die me een lot van een loterij probeerde te verkopen. We raakten aan de praat en voordat ik er erg in had was ze me aan het uitleggen hoe haar leven er elke dag uit zag. Het greep me en ik wil het graag met jullie delen.
Carmen staat elke morgen om 6.00 uur op om haar dochter te helpen, zodat ze naar de school kan gaan. Voordat het acht uur is verlaat ze haar huis in de wijk Olaya Herrera om loten te verkopen. In deze wijk woont ook haar nicht met haar dochter.
Het is een wijk waar amper riolering is, waar het vuil zich ophoopt in de straten en waar geen openbaar vervoer is omdat de straten te smal zijn. Het is ook een wijk waar de moordcijfers, de ongewenste zwangerschappen en de kindersterfte hoog zijn.
Dat is het werkterrein van Carmen. Ze kent er alle straten en ook die van de naastgelegen wijken, die niet verschillen van haar wijk. Ze heeft een pet op haar hoofd en een blouse met lange mouwen als bescherming tegen de zon. Dat is geen luxe omdat de gevoelstemperatuur rond het middaguur de 50 graden aantikt.
Carmen heeft net haar ontbijt [10.00 uur] naar binnen gewerkt. Dit was het restant van het ontbijt voor haar dochter dat ze meegenomen had. Dit doet ze zodat ze in staat is om de rest van de dag door te werken. Ze verdient zelden genoeg om drie maaltijden per dag te kunnen eten.
De loten die ze verkoopt zijn van een illegale loterij en dus loopt ze ook elke dag het risico om opgepakt te worden. Als ze een goede dag heeft dan verdient ze 25.000 pesos [€ 6,00]. Heeft ze een slechte dag dan moet ze het doen met 10.000 pesos.[ € 2,50 ]
Bij een goede dag heeft haar nicht geluk. Die heeft geen vast werk en dat betekent dat ze dikwijls afhankelijk is van Carmen om iets op de tafel te kunnen zetten. Tussen de middag gaat Carmen even naar huis om haar dochter te verwelkomen van school, maar na een uur vertrekt ze weer om loten te verkopen. Rond 20.00 uur komt ze weer thuis.
Ze werkt zeven dagen per week en ze mag niet ziek worden. Ze werkt 365 dagen per jaar en heeft nog nooit vakantie meegemaakt. Maar ze zorgt ervoor dat haar kind kan studeren [die tussen de middag eten krijgt op haar school] en dat haar nicht ook niet omkomt van de honger en daar is ze trots op.
Gedurende het gesprek beseft ik elke seconde hoe ongelofelijk goed ik het zelf heb in dit land.
