Wat ik de laatste maanden heb meegemaakt, dat gun ik mijn ergste vijanden niet. Een week heb ik op het randje geleefd. De doktoren gaven me 20% kans om te overleven. Maar ik heb een fantastische vrouw die 24 uur per dag naast me zat. Die me koel hield met vochtige doeken, maar vooral die me bleef aanmoedigen om te blijven leven.
Op een bepaald moment drong zij bij me door in mijn onderbewustzijn. Toen ik zowat op het punt stond om mijn leven op te geven, hoorde ik haar zeggen dat ze me niet kon missen. Dat ik voor haar moest blijven leven. Zij heeft mijn leven gered omdat deze woorden me de kracht gaven om door te vechten.
Ook mijn vrienden waren van onschatbare waarde. Mijn vrouw wist nog niet eens hoe een bankpas werkte. Ze had nog nooit een rekening betaald en ze had er compleet alleen voor gestaan als mijn vrienden er niet waren geweest. Ze hebben haar fantastisch geholpen. Zij waren ook degenen die mijn familie in Nederland constant op de hoogte hielden.
Maar ook de kinderen en de ouders in ons dorp. Drie dagen lang zijn er in alle kerken in ons dorp missen geweest. Alle kinderen van de school met hun ouders en heel veel bewoners van het dorp hebben gebeden voor mijn herstel. Ook in Cartagena zijn er heel veel missen geweest waar vrienden en bekenden hebben gebeden voor mijn herstel.
We zijn nu herstellende en zoekende hoe we zo snel mogelijk weer kunnen genezen. Maakt me niet uit wat ik ervoor moet doen omdat ik weer beter wil worden. Ik wil weer de kracht en de energie krijgen om mijn vrouw een tijdje ongelofelijk te verwennen voor wat ze allemaal voor mij gedaan heeft. En dat zal altijd nog te weinig zijn.
Maar ik wil ook beter worden om de kinderen van de school in mijn armen te kunnen sluiten. Om hun te vertellen dat ik ze zal blijven helpen voor een betere toekomst. Ik ga ook meer tijd en aandacht besteden aan mijn vrienden en mijn familie. Dat zijn de echt belangrijke dingen in het leven.