Hoe verder ?
Ik sprak afgelopen week met een paar Venezolanen waarvan we twee kinderen op onze school hebben geplaatst. Het zijn drie broers die samen met hun vrouwen naar San Bernardo zijn vertrokken. De moeder van een van de vrouwen woont in ons dorp. Dat is de enige reden waarom ze naar San Bernardo zijn gekomen. Een van de drie vrouw heeft drie kinderen. Dat maakt dat ze in totaal met negen personen zijn. Voorwaar een hele opgave voor de moeder om ze allemaal te huisvesten. De moeder heeft een bescheiden woning. Een woonkamer met keuken, een redelijke slaapkamer en een klein bij kamertje. Moeder met haar man slapen nu in het bij kamertje en de drie broers met hun vrouwen en de drie kinderen wonen in een kamer van 4 bij 4 meter. Een van de mannen is dokter van beroep de andere ingenieur en de derde is timmerman. Nu zijn ze uit nood schilder geworden. Omdat ze dik onder de normale prijs werken komen ze nog aan wat werk. Maar ze hebben geen keuze. Er is in ons dorp heel weinig werk en ze doen alle werkzaamheden die ze tegen komen om iets te verdienen. Ze hebben hun huizen verkocht om de reis te kunnen betalen. Ze hebben drie jaar elke dag het leven iets slechter zien worden tot het moment dat ze tot de conclusie waren gekomen dat het niet slechter meer kon worden omdat ze niets meer hadden. Hun huizen hebben ze voor een kruiwagen vol geld verkocht. Dat was amper genoeg om de reis naar Colombia te kunnen betalen. Ze hebben hun huizen voor belachelijk weinig geld moeten verkopen maar als ze dat niet gedaan hadden dan waren ze alles kwijt geweest. Maduro heeft verklaard dat huizen die leeg staan publiek eigendom zijn. Ze hebben helemaal niets meer en toch hopen ze dat Maduro vertrekt. Ze zouden niets liever willen dan morgen weer terug gaan naar hun eigen land. Op mijn vraag waar ze dan gaan wonen en hoe ze dan aan eten zouden komen moesten ze het antwoord schuldig blijven. Ze maakten zich er ook niet druk over. We hebben al een keer alles opgebouwd en we gaan dat gewoon weer opnieuw doen. Ik heb respect voor hun optimisme en hoop met heel mijn hart dat ze hun dromen waar kunnen maken. Het leven wat ze nu hebben bied ook geen zicht op een betere toekomst.
Adriaan van der Velden