We hebben een paar vervelende weken achter de rug en we zijn er nog niet uit. Helaas loopt niet alles zoals we het graag zouden willen en dus hebben we nog het nodige op te lossen.
Twee weken geleden kreeg de zoon van onze directrice een ontsteking in zijn hersenen. De zoon werkt als verpleger in een ziekenhuis in Medellin. Hij was compleet verlamd en ze hebben hem met spoed naar de intensive care gebracht.
Onze directrice was compleet in paniek. Kwam ook onder andere omdat er hier geen persoonlijke verzorging wordt gegeven in de ziekenhuizen. Wassen, voeden en medicijnen geven is hier de verantwoording van de ouders. Ze is dezelfde dag nog naar Medellin gevlogen om haar zoon bij te staan.
Ze leeft en slaap al die tijd in een stoel naast het bed van haar zoon. Ze hebben hem een antibiotica kuur gegeven en gelukkig is de verlamming langzaam aan het wegtrekken. Hij kon na een paar dagen zijn benen weer bewegen en na vier dagen kon hij ook weer praten. We zijn nu tien dagen verder en langzaam maar zeker krijgt hij steeds meer controle terug over zijn lichaam. Maar het gaat langzaam.
Ik heb dezelfde dag nog vervanging geregeld in haar klas, zodat de kinderen geen lesuur gemist hebben. Een goede vervanger zelfs. Een jonge vrouw die wil laten zien wat ze te bieden heeft. Die mentaliteit zoeken we en we gaan haar zeker niet uit het oog verliezen.
Maar het is wel onze directrice die weg is. Zij is diegene die de ouders van de betalende leerlingen aanmaant dat de maand voorbij is en dat er een rekening openstaat. Zonder die aanmaning gaat niemand betalen. Zij is ook diegene die zorgt dat als er iets stuk is het meteen gemaakt wordt zodat de kosten onder controle blijven. Zij zorgt ervoor dat de discipline overeind blijft en dat de afspraken nagekomen worden.
Dat heb ik nu op mijn bord gekregen en je zal net zien dat er nu van alles niet zo gaat zoals we het graag willen. Met andere woorden ik heb het druk met de school. Van de andere kant zie ik nu ook wat er nog niet gaat zoals we het willen. Alle leerkrachten doen gelukkig hun uiterste best behalve een. Die denkt dat ze nu de teugels wel wat kan laten vieren nu er niemand is die haar de hele dag op haar vingers krijgt. Dat gaan we later ook oplossen.
Maar we hebben wel een kaars opgestoken voor haar zoon. Dat hij vlug mag genezen en dat onze directrice weer op plek terug mag komen.
